Jako blondynka, na wycieczce do Azji zamiast fotografującej stałam się obiektem fotografowanym. Przekonałam się na własnej skórze, jakie to wkurzające te ciągle wycelowane lufy, niektóre ukradkiem w plecy, a niektóre wprost w twarz.

Dla mnie dobry aparat to taki który jest absolutnie nieduży, nie zwracający uwagi, i szybkostrzelny.

Wyobraźmy sobie, że ubogi zamiatacz o świcie sprząta ulicę. A ja podchodzę ze swoją super-drogą machiną, ustawiam sobie kadr i parametry. W tym czasie sprzątający płoszy się, czar chwili pryska, a co najgorsze pozostawiam po sobie złe wrażenie.

Albo mogę mieć długą lufę i strzelać z oddalenia, nie będąc zauważonym. Tylko że wtedy nie biorę udziału w wydarzeniu, nie przekazuję swoich emocji, w zdjęciu nie zawiera się prawda.

Dlatego, mimo że np. w Pekinie dostałyśmy z koleżanką pęcherzy na nogach od zrobionych kilometrów po hutongach (ubogich dzielnicach gdzie całe życie toczy się na ulicy), nie mam ani jednego zdjęcia biegających dzieciaków, panów w podkoszulkach grających na skrzynce w karty, kobiet robiących pranie. Zachowałam te wszystkie obrazy w pamięci, dla siebie, ale nie ośmieliłam się wyjąć aparatu.

Wiem, że jest pełno osób które się nie krępują, walą foty przejazdem, nie przejmując się co fotografowani ludzie czują, ale życzę im żeby choć przez jeden dzień przekonali się jak to jest być po drugiej stronie, na celowniku jak małpy w zoo.

Komentuj